Ellen Davidzon
‘At the heart of creation, is celebration’ – dit adagio lijkt te zijn gemaakt voor Ellen Davidzon. Als schilder viert ze het leven, met schilderijen die zo barsten van vreugde voor het leven of met zo’n tedere, diep menselijke interesse, dat ze je vrijwel altijd raken.
Over Ellen Davidzon
Davidzon (1971) werd geboren in Amsterdam, groeide op in het Nederlandse platteland in Blaricum. Na een jaar aan de Rietveld Kunstacademie vervolgde ze haar studie aan de Universiteit van Amsterdam, waar ze afstudeerde in sociale psychologie. Ze vond haar inspiratie tijdens vakanties in hun ouderlijk huis op Vlieland, een van de Nederlandse Waddeneilanden, en tijdens haar latere leven in Amsterdam, waar ze nu langs de grachten woont met haar man en drie zonen.
Ondanks de vele schilder- en tekenlessen die ze volgde, is Davidzon grotendeels autodidactisch. ‘Ik schilder mijn hele leven’, legt ze uit. ‘Dat is hoe ik mijn eigen realiteit creëer. Ik ben op zoek naar tijdloosheid en harmonie; het idee achter dingen is belangrijker dan de dingen zelf. In oosterse kunst is dit een belangrijk element, maar het is in feite een universele gedachte. ‘
Ze gaat met succes haar eigen weg; ze verkoopt haar werken zelf, tijdens tentoonstellingen het hele jaar door, aan een snelgroeiende groep Nederlandse en internationale verzamelaars.
Stad en strand
Iedereen die ooit een dag op het strand heeft doorgebracht, in The Hamptons, het zuiden van Frankrijk of langs de Noordzeekust, zal zichzelf herkennen in het werk van Ellen Davidzon. Met impressionistische, losse aanrakingen en subtiele kleuren schildert ze kinderen die spelen in de branding, een eenzame visser in het zand, kleurrijke vliegers die dansen tegen een felblauwe hemel.
Haar werk ziet diep geworteld in de Europese cultuur, zowel in stijl als in onderwerp. ‘Ik ben dol op Scandinavische stranden, of die van de Waddenzee: het dunne, wazige licht. Maar ook de Amsterdamse grachten, waar het zonlicht wordt gefilterd door de groene bladeren van de bomen en zilverachtig weerkaatst op het water; het gevoel van geluk in het voorjaar, dat eerste moment waarop je met blote benen weer op je fiets kunt rijden. Het gaat om dat spirituele element dat mensen verenigt. Dat is waar ik naar op zoek ben en wat ik probeer uit te beelden. ‘
De sfeer in deze schilderijen is elegant en licht, de kleuren zijn vrolijk en de penseelstreken los. Hier creëert Ellen Davidzon de wereld die ze wil zien: een moeder die haar kind opheft, tieners die op hun iPhones spelen. Het roept zowel de vreugde van herkenning als een verhoogde realiteit op. ‘In deze werken schilder ik waar ik me goed in voel’, vindt Ellen. ‘Ik laat weg wat ik niet leuk vind – ik wil de schoonheid in het nu zien.’
Boundaries
Met haar nieuwe serie ‘Boundaries’ zet Ellen Davidzon de volgende stap – door grenzen binnenwaarts te verleggen. Als de aardse werkelijkheid haar strand- en stadsgezichten regeert, dan vinden we hier inzichten in de menselijke psyche. ‘Boundaries gaat over het deel van het leven waarvan ik weet dat het er ook is – het leven zit vol contrasten. Hoe verleg je je grenzen en omarm je deze dingen zonder jezelf te verliezen?
De horizontale balken in deze schilderijen zijn een symbool voor deze grenzen en verbinden tegelijkertijd alle werken met elkaar, de manier waarop verhaallijnen in dromen verweven zijn. ‘
Elk werk toont het thema ‘Contrast’ en de manier om hiermee om te gaan, waardoor een betekenislaag ontstaat. ‘Infinity’ toont een tekening van een liefhebbend paar dat vastzit aan een muur, naast het cijfer 8, een symbool van oneindigheid. De muur is ook bedekt met een bloeiende tak, die op tijd zal verwelken. In ‘Promised Land’ spoelen twee figuren aan de wal op een goudkleurig strand, met roze-rode bergen op de achtergrond – maar is het zo’n paradijselijk land?
‘Mijn inspiratie voor Boundaries is behoorlijk divers’, bevestigt ze. ‘Foto’s, kleur, kunst, muziek, religie. Ik filter alles en vertaal het op doek. ‘Het werk van fotograaf Hendrik Kerstens verschijnt, maar ook kunstenaars als Henri Matisse, Hélène Schjerfbcck en Geer van Velde inspireren haar. De cirkel lijkt compleet met ‘Beach’, een leeg strandzicht waar zowel het witte schuim van de branding als de donkerblauwe zee als een lichtbundel verschijnen. Geen spelende kinderen hier, maar kleine figuren ver weg, overweegend. Het leven zoals het is, gefilterd door de ogen – en borstels van de schilder Ellen Davidzon.
